آیین مسیحیت یک آیین یکتاپرستانه است که بر آموزه‌ها و سخنان عیسایی ناصری (مسیح) استوار است. مهمترین این آموزه‌ها شامل تثلیث، مرگ
مسیح به عنوان کفارهٔ گناهان
بشر، تعمید در آب و روح القدس هستند که از باورهای بنیادین این آیین می باشند. دین مسیحیت با داشتن
پیروانی بیش از ۲٫۲ میلیارد نفر بزرگترین دین جهان از لحاظ شمار پیروان است.
پیشینه مسیحیت اولیه
شالوده
مسیحی به قرن یکم میلادی و یهودیت بر
می‌گردد که توسط عیسای ناصری (مسیح) پایه‌گذاری شد. مسیحیت اولیه به سه
دوران عیسی و رسالت (Jesus
and Apostolic period) پدران
اولیهٔ کلیسا (Apostolic
Fathers period) و دفاعیات (Apology)
تقسیم می‌شود که سه دوره زمانی ۴۰۰ ساله را در بر می‌گیرند و از
سال ۳۰ میلادی با آغاز
خدمت مسیح آغاز شده و در اواخر قرن ۴ میلادی به
پایان می‌رسد. در قرن نخست مسیحی و در اولین دهه های پس از مسیح نزاع الهیاتی میان
مسیحیان در گرفت. نخستین و مهم ترین جدایی در تاریخ مسیحیت، همان جدایی پولس و
حواریون به رهبری پطرس است. قرن نخست با پیروزی نسبی جناح
پولس پایان گرفت؛ اما نزاع خاتمه نیافت و در سده های دوم و سوم بیشتر به شکل
نزاعهای فرقه ای بروز کرد. در میان طرفهای درگیر، برخی شخص پولس و نظام الهیاتی او
را از اصل و بنیان قبول نداشتند. مثل فرقه ابیونی ها و ناصریان که
همچنان به رعایت شریعت موسوی پایبند بودند.
عیسی و دوران رسولی
این
دوره ۷۰
سال نخستین سده میلادی را در بر می‌گیرد که خدمت عیسی از سال ۳۰ میلادی در آن گنجانده شده‌است.
پس از به صلیب کشیده‌شدن عیسی در سال ۳۳
میلادی به دست پنطیوس پیلاطس، حواریون عیسی
از جمله پطرس، پولس و یوحنا به
مژده و گسترش این دین پرداختند. از جمله آثاری که در این زمانه به نگارش در آمد
انجیل‌های متی، مرقس، لوقا و یوحنا و رساله‌های حواریون هستند که در روزگار
دفاعیات مسیحی طی۱۵۰ - ۴۰۰
میلادی به صورت یک گروه و با فرنام عهدجدید گردآوری
شدند. این گِردآمده با نام انجیل نیز
شناخته می‌شود.
روزگار پدران نخستین کلیسا
پدر
کلیسای نخستین بیشتر کسانی به شمار می‌آیند که در روزگار پیامبری زیسته و پس از
مرگ پیام آوران (حواریون) رسیدگی و رهبری کلیسا را بردوش گرفته‌اند. این پدران
شامل قدیس کلمنت که به عنوان پلی میان روزگار رسولی و پدران نخستین کلیسا برشمرده
می‌شود، شهید ایگناتویس (میانه‌های سده ۱ تا آغاز سده ۲ م.) اسقف انطاکیه و شاگر
یوحنای حواری، پلیکارپ شهید (۶۹-۱۵۵
م.) شاگرد یوحنای رسول به همراه کشیش هرماس هستند. پارینهترین نوشته از این روزگار
رسالهٔ نخست کلمنت است. همچنین هفت رسالهٔ ایگناتیوس، رسالهٔ پلیکاپ به فیلیپیان،
رساله دوم کلمنت و رسالهٔ کشیش هرماس از دیگر آثار این زمانه هستند.
تاریخ‌شمار مسیحیت
۳۳ میلادی
در
این سال عیسی مسیح از سوی مقامات رومی که
آموزه‌های او را تهدیدی علیه خود می‌پنداشتند، مورد محاکمه قرار گرفت و به اعتقاد
مسیحیان مصلوب و
به اعتقاد مسلمانان به اسمان چهارم عروج کرد.
۳۷ میلادی
پولس اهل تارسوس از شهرهای یونان قدیم با دیدن صحنه‌ای در جادهٔ دمشق، به دین مسیحیت می‌گرود و مأموریت
خود را برای تبلیغ و مسیحی کردن غیر یهودیان، آغاز می‌کند.
۴۲ میلادی
شمعون ملقب
به پطرس از حواریون مسیح که برای قرن‌های متمادی به عنوان اولین پاپ، مقام او را جشن می‌گیرند، نخستین
جامعهٔ مسیحی را در رم بنیانگذاری
می‌کند. اولین اختلاف نظرها درباره رسالت عیسی بین او و پولس شکل
می گیرد.
۶۴ میلادی
مسیحیان
به خاطر آتش سوزی شهر رم مورد اتهام قرار گرفتند. امپراتور نرون طی
تلاشی برای بدست آوردن مجدد محبوبیت خود، آنان را مورد شکنجه و آزار قرار می‌دهد.
پطرس قدیس سنت پیتر در این زمان کشته می‌شود.
۷۰ میلادی
رومیان اورشلیم بیت المقدس
را پس از شورش یهودیان علیه حکومت آنان، شدیداً تخریب می‌کنند. بسیاری از یهودیان
از اورشلیم اخراج می‌شوند. مسیحیان در این شورش علیه رومیان شرکت نمی‌کنند. رم به
مرکز حرکت‌های رو به رشد مسیحی تبدیل می‌شود.
۳۰۱میلادی
تیرداد یکی
از پادشاهان ارمنستان، در سال ۳۰۱ میلادی دین مسیحیت را در
سرزمین ارمنستان رسمی و آزاد اعلام می‌کند و این در حدود ۱۲ سال زودتر از رسمی‌شدن دین
مسیحیت در امپراتوری روم است.
۳۰۴ میلادی
جوامع
مسیحی در اطراف مدیترانه به
صورت گروه‌هایی جمع شده و از آنجا تا بریتانیا و
درهٔ نیل در مصر، رفتند.
۳۱۳ میلادی
۳۲۵ میلادی
اولین
گردهمایی رهبران کلیسای مسیحیت برای تبیین عقاید مسیحیت و سازماندهی جامعهٔ مسیحیت
در نیقیه تشکیل
شد. اعتقاد نامهٔ حواریون با اعتقاد نامهٔ نیقیه (مجموعه‌ای از باورهای پایه‌ای
اعتقادی مسیحیان) نوشته می‌شود. بعد از تعریف و پذیرش این اعتقادنامه، فرقه‌ها و
افرادی که الوهیت مسیح را نمی‌پذیرفتند (مانند آریوس) به عنوان بدعت شناخته شدند.
۳۳۰ میلادی
روم
جدید در بیزانس توسط
کنستانتین، پایه‌گذاری و دوباره به کنستانتینوپول (استانبول کنونی)، نام‌گذاری شده وبه
عنوان پایتخت امپراتوری مسیحیت، ساخته می‌شود.
۳۸۱ ـ
۳۹۱ میلادی
در
طول حکومت امپراتور تئودوسیوس، مسیحیت
به صورت دین رسمی امپراتوری روم درمی‌آید. پیروان غیرمسیحی کافر و بدعت‌گذاری در
مسیحیت (افکار مخالف دیدگاه‌های مسحیت) غیرقانونی اعلام می‌شود.
ناهمسویان
نخستین
گروه مسیحیان از دیدگاه پاگان‌ها (بت‌پرستان و کسانی که خدایان بیشمار را می‌پرستیدند)
مورد دودلی بودند. فرنود این مسئله آن بود که آنان گمان می‌کردند مسیحیان برای
برگزاری جشن‌های دوستی و آدمخواری، نشست‌های نهانی برپا می‌سازند. چرا که گوشت
جانوران قربانی شده در پرستشگاه پاگان‌ها (کافران بت پرست) را خریداری نکرده و
همچنین در شادمانی‌های همگانی ددمنشانه، انبازی نمی‌کردند. یهودیان و به ویژه آیین‌مداران
یهودی، از ناهمسویان رده نخست مسیحیت و گسترش آن به شمار می‌رفتند. آیین‌مداران
یهودی در بخش یهودیه و دیگر سرزمین‌های یهودی نشین آن زمان تنها نیروهای آیین‌مند
و پذیرفته شده سیاسی به شمار می‌آمدند. تعالیم مسیح و کارهای عملی او، در آغاز این
دارندگان نیرو را شگفت زده می‌نمود. این آموزه‌ها به طور کلی و ریشه‌ای مذهب مورد
قبول و پذیرفته شده‌ای را که سالها در میان مردم آن منطقه رواج داشت و از پایه
پایه نیروی سیاسی آیین‌مداران به شمار می‌آمد، مورد تردید قرار می‌داد. به علاوه
این آموزه‌ها بسیاری از آیین‌ها و قوانینی را که روحانیون یهودی تنها برای نگهداری
و استوار کردن نیرو و همچنین درست انگاری نیاز به وجود خود با آیین یهودممزوج
ساخته بودند را از ارزش سرنگون می‌نمود. نگرانی‌هایی که این مسائل در میان
قدرتمندان یهود ایجاد می‌نمود، دست آویز آن شد که به رویارویی با این جنبش
برخیزند. دولت حاکمه بر سرزمین در آن زمان،(که بدست امپراتور قیصر روم برگماشته می‌گردید)به
خاطر مسائلی از قبیل نفوذ بیشتر در میان مردم، نگهبانی از یک‌پارچگی منطقه و
جلوگیری از ایجاد آشوب و مسایلی از این دست، با روحانیون یهود که در میان مردم
دارنده قدرت سیاسی و معنوی بودند؛ گونه‌ای رابطه دو طرفه و همدلانه داشت. مأموران
دولتی به خاطر حفظ مصالح امنیتی، با مشورت روحانیون هر چند وقت یکبار مسیحیان را
مورد اذیت و آزار قرار می‌دادند. بسیاری از مسیحیان شکنجه شده و مردند. اما به هر
حال، علی‌رغم شکنجه و آزار فراوان، مسیحیت به گسترش خود ادامه داد.
دوران آشوب
در
دوران آشوب بزرگ، که امپراتوری روم مورد تهدید حملهٔ بربرها و
امپراتوری بزرگ و قدرتمند ایران قرار داشت، همه امپراتورها درجستجوی خدایی قدرتمند
برای کمک به دفع بلا از روم، بودند امپراتور دیوکلتیانوس ۲۴۵ ـ ۳۱۳ میلادی، میترا، الههٔ نور ایرانیان را به عنوان
خدای خود اعلام کرد، که از امپراتوری حمایت و حفاظت کند. امپراتور کنستانتین (۲۸۰ ـ ۳۳۷) خدای مسیحیت را گزینش نمود.
کنستانتین
در
سال ۳۱۲،
کنستانتین در حالی که به طرف روم می‌رفت تا آن را از رقیب پس بگیرد، اعلام کرد که
نشان مسیحی را روی خورشید دیده‌است و جملهٔ شما با این علامت پیروز خواهید شد، را
به لاتین روی آن خوانده‌است. روی پل میلویان بر روی رودخانهٔ تیبر، ارتش
کنستانتین، به پیروزی رسید. در مدت کوتاهی، مسیحیت به عنوان مذهب رسمی امپراتوری
روم، جایگاه خود را تثبیت کرد. کنستانتین در سال ۳۲۵ شورای را در شهر ننقیه دایر
کرد که در آن نزدیک ۳۰۰
اسقف شرکت کردند. طی این شورا بررسی جامعی بر روی کتاب مقدس (عهد عتیق و عهد جدید)
انجام گرفت. تلاشهای تحقیقاتی این شورا در نهایت منجر به استخراج مفاهیم پایه‌ای
ایمان مسیحی گردید. این مفاهیم پایه تحت عنوان اعتقاد نامه نیقیه منتشر و در دسترس
عموم قرار گرفت.
رومیان اورشلیم یا بیت
المقدس را پس از شورش یهودیان علیه حکومت آنان، شدیدن تخریب می‌کنند. بسیاری از
یهودیان از اورشلیم اخراج می‌شوند. مسیحیان در این شورش علیه رومیان شرکت نمی‌کنند.
رم به مرکز حرکت‌های رو به رشد مسیحی تبدیل می‌شود.
۳۰۱ میلادی
تیرداد یکی
از پادشاهان ارمنستان، در سال ۳۰۱ میلادی دین مسیحیت را در
سرزمین ارمنستان رسمی و آزاد اعلام می‌کند و این در حدود ۱۲ سال زودتر از رسمی‌شدن دین
مسیحیت در امپراتوری روم است.
۳۰۴ میلادی
جوامع
مسیحی در اطراف مدیترانه به
صورت گروه‌هایی جمع شده و از آنجا تا بریتانیا و
درهٔ نیل در مصر حرکت کردند.
۳۱۳ میلادی
۳۲۵ میلادی
اولین
گردهمایی رهبران کلیسای مسیحیت برای تبیین عقاید مسیحیت و سازماندهی جامعهٔ مسیحیت
در نیقیه تشکیل
شد. اعتقاد نامهٔ حواریون با اعتقادنامه نیقیه (مجموعه‌ای از باورهای پایه‌ای
اعتقادی مسیحیان) نوشته می‌شود. بعد از تعریف و پذیرش این اعتقادنامه، فرقه‌ها و
افرادی مانند آریوس که الوهیت مسیح را نمی‌پذیرفتند، به عنوان بدعت و بدعت گذار
شناخته شدند.
۳۳۰ میلادی
روم
جدید در بیزانس توسط
کنستانتین، پایه‌گذاری و دوباره به کنستانتینوپول (استانبول کنونی)،
نام‌گذاری شده وبه عنوان پایتخت امپراتوری مسیحیت، ساخته می‌شود.
۳۸۱ ـ
۳۹۱ میلادی
در
طول حکومت امپراتور تئودوسیوس، مسیحیت
به صورت دین رسمی امپراتوری روم درمی‌آید. پیروان غیرمسیحی کافر و بدعت‌گذاری در
مسیحیت (افکار مخالف دیدگاه‌های مسحیت) غیرقانونی اعلام می‌شود.
مسیحیت در اروپا و امپراتوری روم
مبلغ
و عامل گسترش مسیحیت در اروپا پولس (سنت پل) بود. این شخص که در ابتدا از مخالفین
سرسخت مسیحیان بود و از مأمورین لایق دربار روم در زمینه آزار مسیحیان به شمار می‌رفت،
پس از برخورد فراطبیعی خود با مسیح (در مسیر جاده دمشق) کاملن متحول گردید. او سپس
پیرو مأموریتی که خود عیسی مسیح در همان برخورد ماورایی به او محول نمود به جمع
شاگردان مسیح پیوست و سفیر مسیح برای غیر یهودیان گردید. پولس رساله‌های خود را
(نامه‌هایی به اقوام مختلف در شرح چیستی مسیحیت و ارتباط با نخستین کلیساها) بعد
از صعود مسیح به آسمان نگاشت. در این نامه‌ها او عقاید کلی مسیحیت رادر مورد فلسفه
زندگی، مژده‌های آمدن مسیح پیش از ظهور او (در کتب عهد عتیق)، تفاوت ایمان و شریعت
(مجموعه فرامین و دستورهایی که گفته می‌شود خداوند برای نخستین بار در زمان موسای
پیامبر برای نوع بشر وضع و ابلاغ نموده و در تورات ضبط شده است)، آموزه‌های مسیح
در مورد محبت و سایر آموزه‌های اخلاقی، خداوند بودن عیسای ناصری (برابری عیسای
مسیح با ذات خداوند) و مسائلی از این دست را بیان داشته‌است. بزرگترین حادثه‌ای
که در قرن چهارم میلادی اتفاق افتاد، موضوع طرفداری کنستانتین امپراتور روم از
مسیحیان در سال ۳۱۳ میلادی بود.
کتاب مقدس شامل
عهد عتیق و عهد جدید است.
عهد عتیق
نام
این بخش از کتاب مقدس یعنی عهد عتیق به دو معنی میباشد یکی دوره زمانی و دیگری به
معنی پیمان و قول. این عبارت به معنی دقیق به عهد و پیمانی اشاره می‌کند که خداوند
با ابراهیم بست. مفهوم کلی این پیمان این بود که خداوند او را انتخاب نمود تا
نخستین انسان پس از آدم باشد که با او ارتباط نزدیک برقرار می‌نماید و او نیز به
خداوند ایمان آورد. خداوند همچنین وعده ازدیاد نسل را به وی داد که مدتی بعد توسط
اسحاق (همان پسر که یهودیان و مسیحیان عقیده دارند ابراهیم او را برای قربانی کردن
به کوه برد) عملی گردید. خداوند همچنین نشانه‌ای برای این عهد و پیمان مقرر نمود
که آن بریدن قسمتی از پوست اضافی آلت تناسلی مردانه (ختنه) است. این بخش از کتاب
مقدس شامل شرح چگونگی خلقت جهان و نوع بشر و سپس شرح زندگی و ارتباطات روحانی
نخستین پیامبران از ابراهیم به بعد است. این بخش با کتاب پیدایش شروع می‌گردد و پس
از چند بخش که حاوی توضیحات کلی در مورد زندگی پیامبران پس از ابراهیم است، کتاب
تورات وسپس کتب پیامبران پس از موسی را شامل می‌شود. دو بخش متفاوت نیز در کتاب
عهد عتیق وجود دارد که به اشعار دو پیامبر یعنی داوود و سلیمان نبی می‌پردازد. این
دو کتاب به ترتیب مزامیر داوود و امثال سلیمان نام دارند. بخش قابل توجهی از
اشارات به آمدن مسیح در آینده، در کتاب مزامیر داوود که حاوی گفتگوی داوود نبی با
خداوند و نیز سخنانی که داوود به هدایت روح و وحی خداوند می‌گوید (بیش از ۵۰۰ قطعه شعر)، آمده‌است. عهد
عتیق کلن شامل ۳۹
کتاب است.
عهد جدید
نام
این بخش نیز همانند عهد عتیق به یک پیمان اشاره دارد که آغازگر دوره جدیدی از
ارتباط خداوند و نوع بشر میباشد.مفهوم این پیمان برداشتن شریعتی که خداوند به
وسیله موسی مقرر کرده بود از زندگی بشر و بخشش کلیه گناهان انسان به وسیله ایمان
به خداوند بود. نشانه و در حقیقت اصل محوری این پیمان بخشش کلیه گناهان نوع بشر
(از آغاز تا پایان جهان) به واسطه قربانی شدن عیسی مسیح (یعنی صورت بشری خداوند)
است.
این
بخش شامل کتابهای زیر است ۲۷
کتاب
چهار
انجیل متی، مرقس، لوقا و یوحنا که به‌وسیله چهار حواری (رسول) مسیح
نگاشته شده و کتاب اعمال رسولان شامل سرگذشت رسولان پس از
عروج عیسی به آسمان است.
نامه‌های
پنج تن از حواریون مسیح یعنی پولس، پطرس، یعقوب، یوحنا و یهودا به اقوام مختلف غیر
یهودی و یهودی
کتاب
مکاشفه یوحنا
در
میان دوازده رسولان (حواریون) مسیح، دو یهودا وجود داشته که یکی از آنان مشهور به یهودای اسخریوطی
به خاطر چند سکه نقره، مسیح را تسلیم کرد.
اناجیل چهار گانه
چهار
انجیل در واقع چهار روایت از زندگی عیسی مسیح است. این چهار کتاب که توسط چهار تن
از حواریون میسح نگاشته شده، دارای قسمت‌های مشترک بسیاری هستند اما تفاوتهایی نیز
دارند. مسیحیان این چهار کتاب را مانند چهار تصویر از مسیح ولی از زوایای مختلف
توصیف می‌کنند.
کتاب اعمال رسولان
پس
از زنده شدن و قیام دوباره عیسی مسیح و سپس عروج او به آسمان، برای رسولان
(حواریون) و سپس شاگردان مسیح که بعدها مسیحی نامیده شدند، وقایع زیادی رخ داد که
از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد.
پیوستن
متیاس به جمع حواریونی که پس از خودکشی یهودای اسخریوطی یازده نفره شده بودند
نازل
شدن روح القدس بر ۱۲
حواری مسیح در روز عید پنطیکاست (یکی از اعیاد یهودیان)
شهادت
(سنت) استفان از شاگردان وفادار مسیح
ایمان
آوردن پولس قدیس و آغاز مأموریت بشارتی او برای غیر یهودیان
شرح
این حوادث در کتاب اعمال رسولان وبه دست لوقا، یکی از حواریون مسیح و نویسنده یکی
از اناجیل چهارگانه، نگاشته شده‌است.
رساله‌های (نامه‌ها) حواریون مسیح
نوایمانان
مسیحی و کلیساهای جدیدالتأسیس در ابتدای گسترش مسیحیت، به خاطر نبودن راهنمایی‌های
ایمانی لازم و وجود مخالفین بسیار، دچار مشکلات عمده‌ای می‌شدند. از آن جمله
مسائل مربوط به مراسم نیایش و چگونگی برگزاری آن، پیدایش پیشوایان دروغین، آزار و
اذیت و شکنجه و تهدید و حتا قتل ایمان آورندگان توسط متعصبین یهود یا بت‌پرستان و سایر
فرقه‌های مذهبی و گاهی مأمورین رومی و . . . هدف از نگارش این نامه‌ها هدایت این
نوایمانان، یادآوری و تبیین مفاهیم کتاب‌مقدس و مطلع شدن از رویدادهای مناطق مختلف
بود.
این
کتاب حاوی بخش‌های زیر است.
رساله‌های
پولس: رومیان، اول قرنتیان، دوم قرنتیان، غلاطیان، افسسیان و . . .
رسالهٔ یعقوب، رساله‌های پطرس، رساله‌های یوحنا، رساله یهودا و کتاب
مکاشفه یوحنا: این کتاب شرح سفری است که یوحنای قدیس در رویا و به هدایت
روح القدس در آن به عرش خداوند دارد و در آن به توصیف عرش خداوند و جایگاه مسیح و
پیش بینی وقایع آخر الزمان
گرایش‌های مسیحیت
دین مسیحیت به‌طور کلی به سه گرایش بزرگ کاتولیکCatholic، اورتودوکس Orthodox و پروتستان Protestant تقسیم شده‌است که گرایش‌های کوچک و
زیادی نیز از آن‌ها شاخه می‌گیرند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر